Bayramlar (!) ın ardından....

"nerede o eski bayramlar" klişesi gelir hemen herkesin (çocuklar hariç) aklına bayram geldiğinde ne kadar çok dillendirilmiş ki klişe olmuş...fakat ben öyle söylemeyeceğim evet çocukluğumun bayramlarını özlüyorum. Yaklaşık 50 defadır yaşıyorum bayramı ve ilk defa bu kurban bayramı hissettim... yaşadığımız güzellikleri telaşlarla örttüğümüzü...aslında değişen bayramlar değil biziz...değişen zaman algımız...çocukken zaman o kadar detaylarla çevrilidir ki günlerimiz bereketli ve uzun geçerdi şimdi ise zamanımız yine detaylarla çevrili ama bu defa ki detayların içeriği farklı...aslında değişen hiçbirşey yok değişen biziz önceliklerimiz....

bayram dedik ya....Ramazanın ayrı Kurbanın ayrı bir tadi vardır Türk kültüründe... ama ikisinin ortak yanları aynıdır. Arefe akşamlarının bereketi ve yoğunluğu, bayram namazına giden büyüklerin hazırlanışını gözlerini uykunun ağırlığından açamasanda hafızanda izlemen, bayram sabahı yapılan kahvaltı ve aile içi bayramlaşma, ziyaretler, şekerler, harçlıklar, büyükler, küçükler, saygı, sevgi, paylaşmak, özlem, sıla....herşey...

yine bir bayramı Kurban bayramını geride bıraktık. güzeldi çünkü ilk kez çocukken baktığım gözle baktım ilk kez çocukken yaptıklarımı yaptım ve anladım ki değişen bayramlarım değilmiş...

Ülke olarak bayrama Van Depreminin gölgesinde girdik belki ama Van'ın yaralarını sarmak adına bayram da güzel vesileydi...ve çok güzel şeyler yapıldı...
ya bayramın ardından ...

9 Kasım’da meydana gelen 5.6 büyüklüğündeki depremde 25 kişinin öldüğü Bayram Otel’i  tevafuk mu yoksa gerçekten aralarında bir ilişki kurmalıyız bilmiyorum ama bayramın ardından Bayram oteli...

yazıma destek ve güzellik katmak adına 16.11.11 tarihinde  Murat Çetinkaya'nın yazmış olduğu yazıyı eklemek istiyorum:

Ne güzeldin sen Bayram Otel! ...Güvenlik kameralarından gördüm senin yıkılışını. Toz-duman içinde yerle bir oldun. Bir anda hem de. Enkazının fotoğraflarına baktım. Milyon dolar harcanan Amerikan yüzün görünmüyordu. Tek bir duvarın veya kolonun bile ayakta kalmamıştı. Taş ve moloz yığını haline gelmiştin. Altındaki onlarca insana geçici mezar olmuştun.
Biliyor musun Bayram Otel sen farklıydın...Gözümüzü açıp baktık mı? Kendimizi gördük mü? Ders aldık mı? Cevabı sen ver.
Biz “görsünler, desinler” anlayışının çocuklarıyız, Bayram Otel. Hayatlarımızı kendimiz veya bir kutsal için değil başka insanlar için yaşarız. Ayıplanmak günah işlemekten daha çok korkutur bizi. Meleklerin değil günahkârların bakışlarına daha çok değer veririz. Başkaları için giyinir, süslenir ve konuşuruz. Ve sonra biz de birileri için “başkası” olur, yargılarız ve ayıplarız.
Kalbimize dönüp bakmak yerine “Acaba ne derler?” diye sorarız. Bize varlığı armağan eden Zât’ın değil, başkalarının rızasını kazanmaya çalışırız. O yüzden kalbimiz yara-bere içinde veya paramparça olsa da aldırmayız, ama elbisemizin üzerinde bir yamaya tahammül edemeyiz. Duygularımızın kirlenmesi değil, ayakkabımıza bulaşan çamur daha çok rahatsız eder bizi. Görünmek var olmaktan önce gelir bizim için. O yüzden sabır, tevekkül, kanaat ve rıza uzağımıza düşer.
O yüzden, bir musibet gelip vurduğunda bize, tıpkı senin gibi, yıkılır kalırız. Kolay kolay ayağa kalkamayız. Avuç avuç depresyon ilacı yutar, psikolog ve psikiyatr kapısı aşındırırız.
Her büyük caddemizde en az yirmi bijuteri ve giyim mağazası bulursun ama bir kitapçı bulmak için sormak ve yürümek zorundasın. Bu ne demek biliyor musun Bayram Otel? Görüntümüz bizim için aklımızdan ve zihnimizden yirmi kat daha önemli demek! Aynı büyük caddelerimizin ışıl ışıl ve gösterişli oluşuna karşılık, arka sokakların sefalet içinde olabilmesi bundandır.
Çünkü biz insanları dış görünüşüne göre yargılarız. İnsanların ruhuna, duygu ve düşüncelerine değil elbisesine ve arabasına bakarız. Fakirken zengin gibi giyinmeye uğraşırız. Hem biz elbise giyinmeyiz, marka giyiniriz.
Siyasî hayatımız görüntüye tapınmaktan ve gösterişten kurtulamıyor. Hâlâ yöneticilerimiz bir şehre geldiğinde öğrenci, memur okulunu ve işini bırakıp kalabalık yapmak için karşılamaya ve törenlere gidiyor. Tören demişken, bizim resmî bayramlarımızın törenleri o kadar önemli ki, okullarda yüzlerce defa provası yapılır. Haftalar öncesinden hazırlıklara girişilir. Öğrencilerin derslerinden geri kalması önemsenmez. Önemli olan kendi kendimize gösteriş yapmaktır çünkü. O yüzden mi bilinmez, eğitim sistemimizin çürüklüğünden bahsedilir yıllar yılı.
Bizde biçim o kadar önemlidir ve insan hayatı o kadar önemsizdir ki, şaşırırsın Bayram Otel. Bayrağımıza saygısızlık yapıldı diye ayağa kalkarız, öfkeleniriz ama yüzlerce insanın iş kazalarında hep aynı şekilde hayatını kaybetmesine kayıtsız kalır, ortalığı birbirine katmayız.  
Bayram Otel, sen artık yoksun. Ama senin yıkılışına neden olan biçimcilik hastalığı... Hem, din bize niyetlerimizin amellerimizden daha önemli ve hayırlı olduğunu söylese de, bizim için ameller niyetlerden daha fazla önem taşıyor. Bir amelin bizzat kendisine takılıp kalabiliyoruz. Bazen, meselâ, namazın Allah için kılınması gerektiğini unutabiliyoruz. Dinde zorlama yok, ama biz ergen çocuğumuza zorla namaz kıldırabiliyoruz...Binanın en önemli kısmının görünmese de temelleri ve sütunları oluşu gibi, bir insanın ve toplumun da ayakta kalmasını imanî ve manevî esaslara borçlu olduğunu unutuyoruz. O temeller ve sütunlar zayıfsa, küçük sarsıntılarda bile kişisel ve sosyal hayat binalarımız zarar görebiliyor.
Velhasıl, Bayram Otel, sen yıkıldın gittin ama senin temsil ettiğin görüntü düşkünlüğü varlığını hâlâ devam ettiriyor hayatımızda. Kim bilir ne zamana kadar!